بهانه

بهانه هایم واقعی نیست

سرم درد می کند

برای شانه ات...

مه‌سا رهنما

تنها نبودیم

بهاز نیس، تابستون از چله گذشته اما دیشب بارون اومد. نه! گریه ی ابرا بی دلیل نیس...

• 
  

• 
  تنها نبودیم
  آسمان سکوت را می‌فهمید
  پس باران را
  به کوچه‌ها فرستاد
  تا صورت خانه خیس شود
  بغض پنجره‌ها بشکند
  و ماشین‌ها در خوابِ دزد
  تا صبح ناله کنند
  
  فردا زمین، تر بود
  باران در چشم ما خشک شد
  آسمان هنوز
  بر سر ابرها فریاد می کشید اما
  نخواستیم به درد اعتراف کنیم
  به سایه خزیدیم و شب
  راهیِ ما شد
  
  ابرها هر‌شب
  پنجره‌ها را با اشک شستند
  مردم به کوچه گفتند بهار است
  سکوت کردیم و آسمان
  سکوت ما را فهمید
  
  مه‌سا رهنما
  بهار 92

فرار

خانه را رها کرده بود
و با شانه های خالی می دوید،

حلزون بیچاره!
به جای آنکه از تنهایی فرار کند
از خودش فرار می کرد

مه‌سا رهنما

دور باطل تنهایی

حتی سپیده ی صبح
دلیل بر وقوع نیمه شب است
و ما میان شب و شب
انتخابی جز تاریکی نداریم

بیهوده زیستیم و
در دردهای کهنسال ریشه دواندیم
حرفی نزدیم لیکن سکوت
دهان ما را بوسیده بود
و زاویه ی تیز رنج
بغض ما را خراش می داد

سوال های زیادی نپرسیده ایم اما
پاسخ ها اهمیتشان را از دست داده اند
خورشیدی که امروز
با اراده ی کلیدی روشن می شود
فردا
با اشاره ی سنگ ریزه ای خواهد شکست

حرفی نزدیم و با اینحال
دیگر از فردا
سراغی نخواهیم گرفت
زندگی
چیزی جز دورِ باطل تنهایی نبود
که هربار از آن شکایت می کنیم
بر گور خالی خود گریسته ایم

مه‌سا رهنما
1394/12/07

دوست

می ترسم از دوست
 از آینه،
و از کلماتی
که برای مشایعت تو کوتاهند
می ترسم و هرچه از تو فاصله می گیرم
 از خودم دورتر ایستاده ام
.
اعتراف می کنم به مختصات باریک دلتنگی
در ضلع شرقی لبخندم
و بر  هندسه ی جملاتی
که روی صدای من شناورند،
اعتراف می کنم
که اعتراف من بیهوده است
و نبودن تو بیهوده است
و اگرچه تلخی چای هنوز گوارا،
اندوه نوشیدن آن ناگواراست.
.
اعتراف می کنم از تاریکی به اندازه ی روشنایی
و از ترس تنهایی بیشتر از تنهایی ترسیده ام
اعتراف می کنم رفته ای
که شب در کنار من ایستاده است
و چراغی که قلب پنجره ها را
روشن نگاه داشته، تویی
که بی رمق در سینه ام سوسو می زنی
.
مه‌سا رهنما

١٣٩٤/١٢/٠٢

به حامد نادعلی پور

مادر

خسته است
با چین های جوان گوشه ی پلک
خسته است
با چشمی که به اشک می ریزد
و با اینحال می تواند
کما فی السابق لبخند بزند

چون دریا که به رودخانه می ریزد
سر روی شانه ام گذاشته
آسمان
و هربار که روی سرش دست می کشم
پرنده ای در سینه اش می روید.

مه‌سا رهنما

بوسیدنت

خیال بوسیدنت
فصل پیراهنم را عوض می کند
موهایم را بالای سرم جمع می کند
تا برهنگی گلویم را کشیده تر لمس کنی
تا اکتفا نکنی به شکوفه های تنم
.
بوسیدنت حرارت تابستان است
زیر پوست پیراهنم
می تواند در سرمای سینه ی من
زیبایی زنی را بیدار کند
که ایستاده در مسیر باد
تا با خیال بوسه ی تو, بهار را معطر کند

بوسیدنت می تواند
خواب هر کابوسی را آرام کند
پس چرا وحشت موهایم رام تو نشود؟
وقتی پاییز
از وسوسه ی نوازش تو برهنه شده
وقتی هر برگ
بوسه ای ست که از شاخه می افتد
.
مه‌سا رهنما

با من حرف بزن

با من حرف بزن
با آسمانی که ایستاده پشت پنجره
با قطره هایی که ریز ریز به شیشه می کوبم
نگرانم برای پوست روشن ماه
شب دکمه های تاریکی را
تا گلو بسته است

با من حرف بزن
از شانه ای که چرا تعارفم نمی کنی
از انگشت های باریک تنهایی
که پهلوی من آرام گرفته اند
اندوه نشسته در سینه ام
و دست های قلبم را به گرمی می فشارد

حرف بزن با من
و با صدایت
هجاهای نامم را لمس کن
پروانه ای لای آسمان گیر کرده است
بگو زودتر از میان پیله ها
پنجره ای به من معرفی کنند

مه‌سا رهنما

مرگ

می تواند از شیشه، تابوت بسازد
یا با ظرافت سوزنی
از قلب عبور کند

بد پیله است مرگ
و سرانجام مرا
در هیات پروانه ای
از خودم می پراند

مه‌سا رهنما

نمی توانم

نمی‌توانم بیشتر بمانم

چشمم به اشک‌های زیادی آلوده است

باید تا دیر نشده

گوری را برای گم کردن پیدا کنم

فردا شاید صبحانه را در آسایشگاه نخورم

قرص را در کلانتری

 

دیروز به هر مغازه‌ای سر زدم

قتل زنجیره‌ای نمی‌خرید

می‌گفتند خون آرزو را گردن نمی‌گیریم

گفتم برای گلویم سنگین است

حرف بیست و پنج سال آرزوست

نشنیدند

عقلم معتقد است

چیزی از آبروی تو مهم‌تر نیست

برای همین خون بها را من حساب می‌کنم

قرار شد دلم را از تو بگیرم

شاید روح آرزوهایی که کشتی آزاد شد

 

دیروز از هرکه پرسیدم

گور گم شده تمام کرده بود

حالا باید چشم‌هایم را بمیرم

و خنده‌هایم را خیرات کنم

 

مه‌سا رهنما

92

انار

حتما نباید انار بود
دل هرکس را بفشارند
از خون سر می رود


مه‌سا

92

نیستی

نیستی
و دختری که برایت مادر بود
بیشتر از آنکه بیوه شود
یتیم شده...


مه سا

91

عزیزم تنهایی..

تنهایی عزیزم
که پشت پرده ی اتاق ایستاده ای
و با عجله
ناخن هایم را می جوی
پاهای تو را می بینم از زیر پرده ها
می بینم
که دست هایم را پوشیده ای
و روی دامنت
چین های پوستم را مرتب می کنی

دلگیر نیستم از تو
با اینکه در من زندگی می کنی
و در شانه ام می لرزی
دلگیر نیستم از تو
با اینکه درزهای استخوانم را می شکافی
و از براده های سرما
انباشته ام می کنی

تنهایی!
عزیزم!
از تو دلگیر نیستم
با اینکه می دانم شبی
گلویم را
به نیش های مرگ می سپاری
و به پیراهن تازه ای مهاجرت می کنی

مه‌سا رهنما

به دهان تو باز می گردم

باید به دهان تو رجوع کرد
لبخندت را بوسید
پنجره ی روحت را
آنجا که خواب از سر خیالم پراند
آنجا
که بوسه غرق بود در ابدیت

بگو چندبار می توان عاشق یک لبخند شد؟
می توان غنچه ای را چید
باز در حسرت دیدنش جان داد؟

لبخندت را می بوسم
آنجا که هنوز عشق در اتفاق می افتد
حالا
آغشته ام کن به روحت
یا با من دهانم را شریک شو

مهسا رهنما

ترس

باید از چه کسی به کجا فرار کرد؟
مانند پیراهنی رنجور
که با دست و پای گمشده
از گلو آویزانش کرده باشند
از زندگی آویزانم
و می ترسم
کسی که قلب را به سینه ام باز می گرداند
دامنم را لکه دار کند


مهسا رهنما

دست و پا زدن

دست و پا می زنی
تا نمرده باشی
دست و پا می زنی
و تنها
دستی از پا درازتر
به گلیمت بر می گردد
تا گلو را محکم تر بفشاری

دست و پا نزن
تو زنده ای
و همین برای مردنت کافی ست

مهسا رهنما

گریه ولی

لانه کرده بغض
            در حنجره ام
با بال های شکسته می رقصد
                        روی تارهاش

به هر آهنگی پلک می زنم
پر می زند سمت چشم ها

گریه ولی برایم کوچک است

ای شعر
        به من شانه ای بده
حالا که شکسته های بغض نفسم را بریده اند
به من کلمه ای بده
که اندوهم در دهانش آرام گیرد
تنها

کاغذی که از حجم غصه تا خورده می داند
گریه چقدر برایم کوچک است

مهسا رهنما

فراموش نکردم

پشت به دوربین اگر می خندیدم
لبخند کوچکم
میان شعله ها دست به دست نمی شد
لازم نبود پاره عکسی را ببوسم 
که جا گذاشته دستی را دور گردنم

پشت به دوربین اگر خندیده بودم
یادم نمی آمد منم
جا مانده میان نفس های کسی
که جا افتاده از نفسم
زبانه می کشیدم و به یاد نمی آوردم
آتش
 پیش از آنکه بسوزاند
سوخته است

مهسا رهنما

شعرانه

دو شعر از من در نشریه خرداد ماه شعرانه ، ستون شعر سپید

با تشکر از همکار خوبم در شعرانه جناب آقای فرشید ابراهیمی

خنده در گلدان خشکیده

سکوت از آغوش خانه رویید
و خنده در گلدان خشکیده به خواب رفت

در گوش تختی که عشق بازی را
شب ها به خواب و روزها در خیال می دید
صدای کتری آب
لالایی غمگینی بود
که خیال را از سر خواب می پراند

از آغوش خانه سکوت
در صدای کلماتی نشست
که از لب چشم ها سر خورد
جهانِ را خیس کرد اما
سهمی از لبخند نداشت


مهسا رهنما

 اسفند 1391