نیستی

نیستی
و دختری که برایت مادر بود
بیشتر از آنکه بیوه شود
یتیم شده...


مه سا

91

عزیزم تنهایی..

تنهایی عزیزم
که پشت پرده ی اتاق ایستاده ای
و با عجله
ناخن هایم را می جوی
پاهای تو را می بینم از زیر پرده ها
می بینم
که دست هایم را پوشیده ای
و روی دامنت
چین های پوستم را مرتب می کنی

دلگیر نیستم از تو
با اینکه در من زندگی می کنی
و در شانه ام می لرزی
دلگیر نیستم از تو
با اینکه درزهای استخوانم را می شکافی
و از براده های سرما
انباشته ام می کنی

تنهایی!
عزیزم!
از تو دلگیر نیستم
با اینکه می دانم شبی
گلویم را
به نیش های مرگ می سپاری
و به پیراهن تازه ای مهاجرت می کنی

مه‌سا رهنما

به دهان تو باز می گردم

باید به دهان تو رجوع کرد
لبخندت را بوسید
پنجره ی روحت را
آنجا که خواب از سر خیالم پراند
آنجا
که بوسه غرق بود در ابدیت

بگو چندبار می توان عاشق یک لبخند شد؟
می توان غنچه ای را چید
باز در حسرت دیدنش جان داد؟

لبخندت را می بوسم
آنجا که هنوز عشق در اتفاق می افتد
حالا
آغشته ام کن به روحت
یا با من دهانم را شریک شو

مهسا رهنما

ترس

باید از چه کسی به کجا فرار کرد؟
مانند پیراهنی رنجور
که با دست و پای گمشده
از گلو آویزانش کرده باشند
از زندگی آویزانم
و می ترسم
کسی که قلب را به سینه ام باز می گرداند
دامنم را لکه دار کند


مهسا رهنما

دست و پا زدن

دست و پا می زنی
تا نمرده باشی
دست و پا می زنی
و تنها
دستی از پا درازتر
به گلیمت بر می گردد
تا گلو را محکم تر بفشاری

دست و پا نزن
تو زنده ای
و همین برای مردنت کافی ست

مهسا رهنما

گریه ولی

لانه کرده بغض
            در حنجره ام
با بال های شکسته می رقصد
                        روی تارهاش

به هر آهنگی پلک می زنم
پر می زند سمت چشم ها

گریه ولی برایم کوچک است

ای شعر
        به من شانه ای بده
حالا که شکسته های بغض نفسم را بریده اند
به من کلمه ای بده
که اندوهم در دهانش آرام گیرد
تنها

کاغذی که از حجم غصه تا خورده می داند
گریه چقدر برایم کوچک است

مهسا رهنما

شعرانه

ترانه ای از من در نشریه تیرماه شعرانه

فراموش نکردم

پشت به دوربین اگر می خندیدم
لبخند کوچکم
میان شعله ها دست به دست نمی شد
لازم نبود پاره عکسی را ببوسم 
که جا گذاشته دستی را دور گردنم

پشت به دوربین اگر خندیده بودم
یادم نمی آمد منم
جا مانده میان نفس های کسی
که جا افتاده از نفسم
زبانه می کشیدم و به یاد نمی آوردم
آتش
 پیش از آنکه بسوزاند
سوخته است

مهسا رهنما

شعرانه

دو شعر از من در نشریه خرداد ماه شعرانه ، ستون شعر سپید

با تشکر از همکار خوبم در شعرانه جناب آقای فرشید ابراهیمی

خنده در گلدان خشکیده

سکوت از آغوش خانه رویید
و خنده در گلدان خشکیده به خواب رفت

در گوش تختی که عشق بازی را
شب ها به خواب و روزها در خیال می دید
صدای کتری آب
لالایی غمگینی بود
که خیال را از سر خواب می پراند

از آغوش خانه سکوت
در صدای کلماتی نشست
که از لب چشم ها سر خورد
جهانِ را خیس کرد اما
سهمی از لبخند نداشت


مهسا رهنما

 اسفند 1391

به دکترها بگو

بگو دکترها بروند
فشار خونم پایین نیست
آغوشم را خودم سرد کرده ام
نفسم نمی گیرد
روی سینه ام نوشته شده:
با احتیاط نفس بکشید!
این بغض شکستنی ست

به دکترها بگو
قلب او بیمار نیست
این روزها هوس باران دارد
جای تپیدن رعد و برق می زند
به دکترها بگو
برای ما
ما را تجویز کنند
و اشک هایی خیس
که بوی باران بدهد

ما روزهاست
از داروخانه فرار کرده ایم
با اینکه می دانیم برای هم
تاریخ انقضا نداریم

مهسا رهنما

1391

گنجشک ها بی صدا می میرند

صدای مرا
از انتهای یک بن بست می شنوید
از پشت دیوارهایی
که پیله تنیده اند
                هوای پرواز را
و بال هیچ پرنده ای
         توان فریاد زدن آسمان را ندارد

آنجا
که تارهای سنگی اش
 به بغض گلوی من ختم می شوند
و اشک حق باریدن ندارد

صدای مرا اگر نمی شنوید
عجیب نیست
هیاهوی گنجشک ها
 هوش از سر خنده هایتان برده است
و گوش هایتان سکوت اشک ها را نادیده می گیرند

به گیرنده های خود دست بزنید
شاید شنیدید
مظلومیت این سکوت عظیم را
گنجشک ها
بی صدا گریه می کنند

                 بی صدا می میرند

صدای مرا
      نه! نشنوید.

مهسا رهنما

1391

عصیان

در هیجان افسار گسیخته ای
که زوزه های باد
توله های گرگ ندیده ی باران را
روی زمین می پاشید
تمام من
        از عصیان ته کشید

خانه را بر دوش
و بر شانه

           درد را

مهسا رهنما

1391

زنده به گور

به لحد می کوبد از درد
و سینه قبرستانی بدون خاک

یک برش تیغ مرا میهمان کن
در گور می تپد
قلبی که برای مردن
هنوز زنده است

مهسا رهنما

1391

جان از سرانگشتانم...

جان از سر انگشتانم می چکید
بر زمینی که فاصله را
به گلوی من زنجیر کرده بود

هستی من جوی آهی شد
که سختی هیچ سدی را نمی فهمید
و پای ماندن مرا
به پرواز ابرهای باران دیده می دوخت

من وسعت بالهایم را

میان چک چک قطره های جانم
خواب می دیدم
و هستی ام
جویی بود
که هرگز به آسمان نمی ریخت

مهسا رهنما

آبان 1391

عطر دریا می شنوم

عطر دریا می شنوم
از تلاطم بند رختی
که لباس های خیس مرا
به تهاجم امواج باد می کشانید

دچار شوری دعوتی
که خشکی پاهایم را شوم می دانست
بنده های رختِ ریخته در باد را
دنبال می کنم

به شوق دریایی که امروز
در اشتیاق دیدارش
تمام لباس هایم را
با اشک شسته ام

مهسا رهنما
آبان 1391

لبخند تو را حدس زدم

لا به لای جوهر پخش شده
                              بر تن کاغذ

لبحند تو را حدس زدم

پنجره را پس زدی
سوار بر نسیم آمدی
موج شدی
              در رگبرگ راکد زمان

شوق نگاه تو
گونه های رنگین مرا
گل سرخ نامید و کاغذ
                 لبریز شد از عشق

مهسا رهنما
1391

هوای تو را

هوای تو را
ناخوانده قدم زدم
راه به لالی ام گشودی

پشت چراغ قرمز ابدی این عشق
ازدحام واژه های کور
ترافیک احساس مرا جیغ می کشند
و غمگین
زبانی که میان مکث هایش
بی اجازه تو را می بوسد

درد بی درمانیست
لکنت انگشت ها
در هر نفس
آوای نام تو را می نوازند وُ
باز در سکوت
به لالی شان می خوانی

مهسا رهنما
مهر 1391