مادر فولادزره
يكشنبه, ۳ مرداد ۱۳۹۵، ۱۲:۴۲ ب.ظ
- خوشحال و خرامان از کوچه های سرخ و خاکی ابیانه رد می شدم که فریااااد کشید: «دختررر! دخترررررر!! بیا اینجا» البته من آدمی نبودم که بروی مبارکم بیارم بنابراین پیچیدم تو اونیکی کوچه که اینبار نعره زد: «دخترررررررر! می گم بیا اینجا.» دیدم نه انگار ول کن نیست و واقعا شناسایی شدم پس به ناچار رد صدا رو گرفتم و پشت امامزاده یه در نیمه باز پیدا کردم که صدای زنگ دار و قوی بنیه گفت: « آها آهااا ، آها بیا!! ». پله ها رو به ناچار بالا رفتم که دیدم مادر فولادزره با موهای شلخته و صورت خال مخالیش روی صندلی کنج دیوار نشسته ، دستاش و تکیه داده به چوب دستیش و هر هر می خنده. با من و من گفتم: « آخه... شما... اینجا» خنده ی ریزی_ هی هی هی هی _ کرد و با چوب دستیش به بند رختی که وسط اتاق بود زد که اینا رو بپوش و تا به خودم بجنبم شلیته به تن و چارقد به سر جلوش وایساده بودم. پنج دقیقه ای خریدارانه ورندازم کرد و دست به ریشاش کشید و یهو چنان آه بلندی با بوی سیرتازه و ماست در فضا پراکنده کرد که کلی خاک و خول از سقف بلند شد و یه نصفه آجر محکم خورد درست وسط سرش. بعد خیلی ریلکس چنتا تکون به خودش داد و چنتا سرفه ی چاروادار کرد و گفت: "برو دم هشتی چارتا عکس بگیر بیا لباسا رو درار، کرایشم می شه پنج تومن."
